ΕΧΙΝΑΚΕΙΑ (Echinacea) ΡΙΖΑ ΚΟΜΜΕΝΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Η εχινάκεια (Echinacea) είναι είδος μαργαρίτας. Φυτό γνωστό για τις θεραπευτικές του ιδιότητες και χρησιμοποιείται ευρέως στην παραδοσιακή ιατρική.

Η ονομασία προέρχεται από την ελληνική λέξη ἐχῖνος ( έχινος ), που σημαίνει « σκαντζόχοιρος », λόγω του αγκαθωτού κεντρικού δίσκου του λουλουδιού. 

Η εχινάκεια συχνά χρησιμοποιείται στη φυσική θεραπεία για την ανακούφιση των συμπτωμάτων του κρυολογήματος και της γρίπης. Επίσης, έχει αναφερθεί ότι μπορεί να ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και να έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Η επιστημονική έρευνα για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της εχινάκειας είναι σε εξέλιξη.

Ιστορία

Η Echinacea angustifolia χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής ως λαϊκή ιατρική , με αρχαιολογικά στοιχεία που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Η παραδοσιακή χρήση περιελάμβανε εξωτερική εφαρμογή (τσιμπήματα εντόμων, εγκαύματα, πληγές), μάσημα ριζών (λοιμώξεις λαιμού και δοντιών) και εσωτερική χρήση (βήχας, πόνος, δαγκώματα φιδιών, κράμπες στο στομάχι). Μερικές φυλές της Πεδιάδας χρησιμοποιούσαν την εχινάκεια για συμπτώματα κρυολογήματος. Οι Kiowa το χρησιμοποιούσαν για τον βήχα και τον πονόλαιμο, οι Cheyenne για τον πονόλαιμο, οι Pawnee για πονοκεφάλους και πολλές φυλές, συμπεριλαμβανομένων των Lakota , το χρησιμοποιούσαν ως παυσίπονο . Οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι το παρατήρησαν αυτό και άρχισαν να αναπτύσσουν τις δικές τους χρήσεις. Σύμφωνα με τον Wallace Sampson , η σύγχρονη χρήση του για το κοινό κρυολόγημα ξεκίνησε όταν ένας Ελβετός κατασκευαστής φυτικών συμπληρωμάτων ενημερώθηκε ότι η Echinacea χρησιμοποιήθηκε για την πρόληψη του κρυολογήματος από ιθαγενείς φυλές της Αμερικής που ζούσαν στην περιοχή της Νότιας Ντακότα .  Το πρώτο σκεύασμα ήταν το Meyers Blood Purifier ( περίπου στα  1880 ), το οποίο προωθήθηκε για νευραλγίες , δαγκώματα κροταλίας και ρευματισμούς . Στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν το πιο κοινό φυτικό φάρμακο στην Αμερική.  Η εμπορική καλλιέργεια ξεκίνησε στη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στην Ελβετία το 1950, από τον A. Vogel. Σύντομα χημικοί και φαρμακολόγοι άρχισαν το έργο του εντοπισμού των δυνητικά ενεργών συστατικών και των ιδιοτήτων τους. Αυτά περιελάμβαναν αλυκλαμίδια , κιχορικό οξύ , εχινακοσίδη , κετοαλκένια και πολυσακχαρίτες . Τα εκχυλίσματα φάνηκε να παρουσιάζουν ανοσοδιεγερτικές ιδιότητες και προωθήθηκαν κυρίως για την πρόληψη και τη θεραπεία του κρυολογήματος , της γρίπης και της σήψης . Παρά τις πολλές διαφορετικές παρασκευές και τις εκατοντάδες δημοσιεύσεις, δεν έχει εντοπιστεί ακριβής ταυτοποίηση ενός πραγματικά δραστικού συστατικού. 

Είναι σημαντικό πάντα, πριν αρχίσετε οποιαδήποτε νέα θεραπεία, να συμβουλευτείτε πάντα τον γιατρό σας, ιδίως αν πάσχετε από άλλες παθήσεις ή παίρνετε φαρμακευτική αγωγή.